De ICT is in de loop der jaren een steeds sneller en krachtiger bedrijfsmiddel geworden, met steeds meer mogelijkheden. Hierdoor is echter ook de complexiteit van de ICT-oplossingen en dus van het beheer sterk toegenomen. Er zijn allerlei specialisaties ontstaan. Alleen voor de ICT-infrastructuur en de bedrijfsapplicaties van een middelgrote organisatie zijn er al gauw enkele tientallen leveranciers, die in de vorm van producten en diensten elk één of enkele stukjes van de puzzel leveren. (Zie ook 'ICT en functioneel beheer steeds meer logistieke processen'.) En uiteraard is elk stukje van die puzzel voorzien van een eigen gebruiksaanwijzing en bovendien, in het eigen jargon, van een eigen garantieregeling (service level agreement oftewel SLA ), die een leverancier ervan verzekert, dat geen klant hem ooit zal vastpinnen op wat hij heeft beloofd.
Een artikel van Wiebe Zijlstra uit maart 2011 (Copyright: ZBC).
Aan de vraagkant ontbreekt echter doorgaans het overall-plaatje. Je zult als organisatie veelal zelf moeten proberen de stukjes van deze complexe puzzel zodanig in elkaar te passen, dat de gebruikers over bruikbare ICT-oplossingen kunnen beschikken op hun werkplek. Dit klinkt niet zo heel ingewikkeld. We zien dan ook dat veel organisaties het beheer inrichten op het leggen van die puzzel. Dat ze zichzelf daarmee promoveren tot probleemeigenaar, beseffen veel organisaties niet, maar leveranciers krijgen hiermee de mogelijkheid hun aansprakelijkheid te ontlopen.